Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν αγώνα μυστικό...
Κρυφά και μακρυά απ'τα περίεργα, αδηφάγα και επιπόλαια μάτια των άλλων.
Αθέατοι απ'τη ματαιοδοξία της θαμπής ψευτοζωής. Ζουν την καθημερινότητά
τους με μια δυναμική αξιοζήλευτη. Με μια ελπίδα άλλης οπτικής. Ταπεινά
και με επιμονή. Προσπαθούν να βελτιώνονται και να ομορφαίνουν την ψυχή
τους μυστικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ή μεγάλα λόγια...
Τέτοιοι άνθρωποι με συγκινούν πολύ και μου θυμίζουν το νυχτολούλουδο.
Που περιμένει το ασφαλές σκοτάδι της νύχτας για να σκορπίσει το εξαίσιο
άρωμά του. Όταν κανείς άλλος δεν παρακολουθεί...
Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γεμίσεις τα πνευμόνια σου...
Αξιοθαύμαστοι όντως και αξιέπαινοι όλοι αυτοί που δίνουν τον αγώνα τους
μυστικά κάθε μέρα. Και πολύ εύστοχη επίσης η παρομοίωσή τους με το
όμορφο νυχτολούλουδο.
Αν κοιτάξουμε τους άγιους πατέρες σε όλο τον κόσμο αλλά και στο Άγ. Όρος έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Όλοι είναι αγωνιστές αλλά αν τους ρωτίσει κανείς, λένε ότι δεν κάνουν τίποτε και ότι είναι οι πιό ανάξιοι του κόσμου.
"Το νυχτολούλουδο" της σημερινής ανάρτησης μου θύμησε έντονα ένα τυχαίο κείμενο που διάβασα πρόσφατα στο διαδικτυο.
Ευτυχώς το ξαναβρήκα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί είναι όντως πάρα πολύ όμορφο.
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=545
Ο σεπτός καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγ. Όρους αναφέρει μικρά και απλά περιστατικά από την ζωή διάφορων γερόντων που έζησαν στην Μονή.
Όμορφα περιστατικά που δείχνουν πόσο γλυκοί και καλόψυχοι ήταν όλοι αυτοί οι γέροντες και πώς θεωρούσαν πάντα τον εαυτό τους χωρίς αρετή.
Μικρό απόσπασμα:
" Ένας άλλος μοναχός που έζησε στο μοναστήρι μας και εκοιμήθη προ ολίγων ετών, ο π. Εφραίμ, και αυτός είχε αυτήν την βαθειά ταπείνωσι. Κάποτε ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο «Θεαγένειο» στην Θεσσαλονίκη. Εκεί τον επισκέφθηκα να τον δω. Όταν τον επλησίασα στο κρεβάτι, σήκωσε τα χεράκια του και μου είπε: «Έλα, γέροντα, θέλω να εξομολογηθώ». Άρχισε την εξομολόγησι δημοσία. Άκουγαν όλοι οι ασθενείς, αλλά ο γέροντας το έκανε με πολλή απλότητα, δεν σκεφτόταν ότι τον ακούνε και οι άλλοι. «Θέλω να με συγχωρήσης, γέροντα, διότι σε έχω πικράνει», έλεγε. Του απαντώ: «Δεν με πίκρανες, εγώ μάλλον σε έχω πικράνει, γιατί μπορεί να ήμουν λίγο αυστηρός». Και απήντησε: «Εσύ το έκανες για την σωτηρία μου, ενώ εγώ σε στενοχωρούσα λόγω των παθών μου. Και αυτό έπρεπε να το κάνης». Τότε εγώ γύρισα και είπα στους λαϊκούς που άκουγαν: «Βλέπετε ο π. Εφραίμ πόση ταπείνωσι έχει και πως μιλά;». Τότε ο π. Εφραίμ γύρισε και είπε στους λαϊκούς: «Αδελφοί μου, σας εξομολογούμαι, δεν έχω καμμία αρετή. Τόσα χρόνια που είμαι στο Άγιον Όρος δεν έκανα τίποτε. Σας παρακαλώ να προσευχηθήτε για την σωτηρία μου». Και τότε όλοι οι λαϊκοί συγκινημένοι άρχισαν να κλαίνε, βλέποντας την ταπείνωσι ενός μονάχου που τον είχαν κοντά τους και έβλεπαν πόση αρετή είχε και πόση υπομονή έκανε. Ένας νέος από το προσωπικό του νοσοκομείου, που έτυχε να είναι εκεί, έκανε τον σταυρό του και είπε: «Δόξα τω Θεώ που υπάρχει το Άγιον Όρος».
Αυτό, λοιπόν, είναι ένα στοιχείο, το οποίο καταθέτω από την προσωπική μου εμπειρία στο Άγιο Όρος, αυτή η βαθειά ταπείνωσις όλων των πατέρων, οι οποίοι έχουν τον εαυτό τους για τίποτε."
Αν κοιτάξουμε τους άγιους πατέρες σε όλο τον κόσμο αλλά και στο Άγ. Όρος έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Όλοι είναι αγωνιστές αλλά αν τους ρωτίσει κανείς, λένε ότι δεν κάνουν τίποτε και ότι είναι οι πιό ανάξιοι του κόσμου.
"Το νυχτολούλουδο" της σημερινής ανάρτησης μου θύμησε έντονα ένα τυχαίο κείμενο που διάβασα πρόσφατα στο διαδικτυο.
Ευτυχώς το ξαναβρήκα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί είναι όντως πάρα πολύ όμορφο.
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=545
Ο σεπτός καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγ. Όρους αναφέρει μικρά και απλά περιστατικά από την ζωή διάφορων γερόντων που έζησαν στην Μονή.
Όμορφα περιστατικά που δείχνουν πόσο γλυκοί και καλόψυχοι ήταν όλοι αυτοί οι γέροντες και πώς θεωρούσαν πάντα τον εαυτό τους χωρίς αρετή.
Μικρό απόσπασμα:
" Ένας άλλος μοναχός που έζησε στο μοναστήρι μας και εκοιμήθη προ ολίγων ετών, ο π. Εφραίμ, και αυτός είχε αυτήν την βαθειά ταπείνωσι. Κάποτε ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο «Θεαγένειο» στην Θεσσαλονίκη. Εκεί τον επισκέφθηκα να τον δω. Όταν τον επλησίασα στο κρεβάτι, σήκωσε τα χεράκια του και μου είπε: «Έλα, γέροντα, θέλω να εξομολογηθώ». Άρχισε την εξομολόγησι δημοσία. Άκουγαν όλοι οι ασθενείς, αλλά ο γέροντας το έκανε με πολλή απλότητα, δεν σκεφτόταν ότι τον ακούνε και οι άλλοι. «Θέλω να με συγχωρήσης, γέροντα, διότι σε έχω πικράνει», έλεγε. Του απαντώ: «Δεν με πίκρανες, εγώ μάλλον σε έχω πικράνει, γιατί μπορεί να ήμουν λίγο αυστηρός». Και απήντησε: «Εσύ το έκανες για την σωτηρία μου, ενώ εγώ σε στενοχωρούσα λόγω των παθών μου. Και αυτό έπρεπε να το κάνης». Τότε εγώ γύρισα και είπα στους λαϊκούς που άκουγαν: «Βλέπετε ο π. Εφραίμ πόση ταπείνωσι έχει και πως μιλά;». Τότε ο π. Εφραίμ γύρισε και είπε στους λαϊκούς: «Αδελφοί μου, σας εξομολογούμαι, δεν έχω καμμία αρετή. Τόσα χρόνια που είμαι στο Άγιον Όρος δεν έκανα τίποτε. Σας παρακαλώ να προσευχηθήτε για την σωτηρία μου». Και τότε όλοι οι λαϊκοί συγκινημένοι άρχισαν να κλαίνε, βλέποντας την ταπείνωσι ενός μονάχου που τον είχαν κοντά τους και έβλεπαν πόση αρετή είχε και πόση υπομονή έκανε. Ένας νέος από το προσωπικό του νοσοκομείου, που έτυχε να είναι εκεί, έκανε τον σταυρό του και είπε: «Δόξα τω Θεώ που υπάρχει το Άγιον Όρος».
Αυτό, λοιπόν, είναι ένα στοιχείο, το οποίο καταθέτω από την προσωπική μου εμπειρία στο Άγιο Όρος, αυτή η βαθειά ταπείνωσις όλων των πατέρων, οι οποίοι έχουν τον εαυτό τους για τίποτε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου