Μια δυσνόητη συμφωνία, που είναι έτοιμη να τορπιλιστεί από το ΔΝΤ, σχηματίστηκε τα ξημερώματα της Τρίτης. Έχει τόσες παγίδες και προϋποθέσεις, ώστε, κρίνοντας από την εξωφρενική πορεία που έχει πάρει η ύφεση, μπορεί να ανατραπεί πλήρως μέχρι τον Ιούνιο.
Βέβαια η πρώτη κρίσιμη περίοδος είναι το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου, όταν το Δ.Σ. του ΔΝΤ θα συνεδριάσει για να αποφανθεί εάν θα συμμετέχει κατά το ένα τρίτο στο νέο δάνειο που αναμένεται να λάβει η χώρα μας. Εάν κρίνουμε από τη στάση της επικεφαλής του Κριστίν Λαγκάρντ, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Οι βλέψεις του Ταμείου κρύβονται πάντα πίσω από τη συνήθη δικαιολογία ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες – μέλη του δεν θέλουν να βοηθήσουν άλλο την Ελλάδα.
Υποκρισία
Το λέμε αυτό διότι τα τελευταία εικοσιτετράωρα αξιωματούχοι του ΔΝΤ, με πρώτο και καλύτερο τον Πολ Τόμσεν, διέρρεαν προσεκτικά και μεθοδικά διάφορες ειδήσεις – περί μη αναστρέψιμης πορείας για την Ελλάδα – ακόμη και κατά τη διάρκεια της κρίσιμης συνεδρίασης του Eurogroup, όπου Λαγκάρντ και Τόμσεν υποτίθεται ότι συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις για την απόφαση περί του νέου πακέτου.
Αποκορύφωμα της υποκρισίας ήταν το γεγονός ότι περί τα μεσάνυχτα της Δευτέρας το ΔΝΤ διέρρευσε στους «Financial Times » έκθεση που έλεγε λίγο – πολύ ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν σώζονται και ότι, ακόμη και όλα να πάνε ρολόι με το νέο πρόγραμμα, η χώρα μας θα χρειαστεί άλλα 50 δισ. ευρώ σε δάνειο, πέρα από αυτό που έχει συμφωνηθεί.
Η έκθεση υποτίθεται ότι ήταν «αυστηρά απόρρητη» και ανέλυε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, έλεγε ότι το πρόγραμμα στήριξης της χώρας έχει εκτροχιαστεί πλήρως, ότι η ύφεση που θα δημιουργηθεί από τη δρακόντεια πολιτική λιτότητας θα είναι τόσο βαθιά ώστε δεν θα επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την παγίδα του χρέους μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και ότι συνεπώς χρειάζονται νέα πακέτα στήριξης.
Βάσει ενός σεναρίου που περιλαμβάνει η έκθεση, το ελληνικό χρέος μέχρι το 2020 θα βρεθεί πολύ υψηλότερα από όσο υπολογίζεται, στο 160% του ΑΕΠ, έναντι στόχου για 120%. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα χρειαστεί πακέτο στήριξης 245 δισ. ευρώ, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τα 170 δισ. ευρώ που προβλέπει η ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει:
«Οι ελληνικές αρχές μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στην προσαρμογή της πολιτικής με τον ρυθμό που οραματίζεται το βασικό σενάριο.
Ορισμένοι οικονομικοί παράγοντες μπορεί να αντισταθούν στη μεγαλύτερη ευελιξία των μισθών, η απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών ενδεχομένως να συνεχίσει να αντιμετωπίζει σθεναρές αντιδράσεις από τις ομάδες συμφερόντων κι οι μεταρρυθμίσεις για το επιχειρηματικό περιβάλλον ίσως βαλτώσουν από τις γραφειοκρατικές αναβολές».
Σύμφωνα με την έκθεση, προβληματισμός υπάρχει και για την ανταλλαγή ομολόγων που αναμένεται να ξεκινήσει στο πλαίσιο του PSI. Οι ιδιώτες καλούνται να ανταλλάξουν τα υφιστάμενα ελληνικά ομόλογα με νέα που έχουν εκδοθεί από το EFSF (30 δισ. ευρώ) και μακροπρόθεσμους τίτλους από το Ελληνικό Δημόσιο (70 δισ. ευρώ).
Στα όρια
Η διαδικασία δημιουργεί μια ομάδα «προνομιούχων» ομολογιούχων, οι οποίοι θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην προσέλκυση νέων επενδυτών όταν η Ελλάδα επιχειρήσει να βγει ξανά στις αγορές. «Είναι αβέβαιο πότε θα αποκατασταθεί η πρόσβαση στις αγορές τα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος», αναφέρει το ΔΝΤ. Η διαρροή είχε τη σημασία της, καθώς έσπειρε προβληματισμούς στα επιτελεία των χωρών – μελών της ευρωζώνης, που εκείνη την ώρα έκαναν το μεγάλο παζάρι στο Eurogroup. Μάλιστα έδωσε και λαβή στις σκληροπυρηνικές Ολλανδία, Γερμανία και Φινλανδία να τραβήξουν κι άλλο το σχοινί με το πρόσχημα «γιατί να δώσουμε λεφτά, αφού δεν θα γίνει τίποτε».
Αποτέλεσμα ήταν οι διαπραγματεύσεις να φθάσουν σε οριακό σημείο και η Ελλάδα να έρθει μια ανάσα πριν από την άτακτη πτώχευση. Οι Γερμανοί και το ΔΝΤ απαίτησαν από τους ιδιώτες επενδυτές – κυριολεκτικά στο παρά πέντε – να αναλάβουν περισσότερα χρέη, θεωρώντας πως δεν υπήρχε περίπτωση ο Τσαρλς Νταλάρα να δεχθεί. Με αυτό τον τρόπο θα ερχόταν το ναυάγιο στη συμφωνία και οι αγορές θα έπαιρναν το…σήμα.
Όμως με την παρέμβαση των Γάλλων, του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και της Κομισιόν, ο Νταλάρα έκανε πίσω και έτσι υπήρξε η συμφωνία.
Το ΔΝΤ, παρ’ όλα αυτά, βγήκε αμέσως μετά και διά στόματος Λαγκάρντ άφησε να εννοηθεί ότι ακόμη όλα παίζονται. Η αμηχανία για το ότι το ΔΝΤ θα αποφασίσει για την Ελλάδα σε τρεις εβδομάδες, σε συνδυασμό με την «απόρρητη» έκθεση που διέρρευσε, έκανε τις αγορές να αγνοήσουν τη συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup και να αρχίσουν το σφυροκόπημα.
Όλα δείχνουν, όπως έχουμε γράψει εδώ και εβδομάδες, ότι ΔΝΤ και Γερμανία έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια πλήρη χρεοκοπία. Το θέμα – γι’ αυτούς – είναι απλώς… το πότε θα γίνει.
Απόφαση – λαιμητόμος
Δεν είναι βεβαίως μόνο οι κινήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εάν διαβάσει προσεκτικά κάποιος το κείμενο της απόφασης του Eurogroup, θα διαπιστώσει ότι έχει διπλό νόημα.
Κι αυτό επειδή, παρότι όλοι έχουν διαπιστώσει την αδυναμία των μέτρων που ανακοινώνονταν εδώ και δύο χρόνια, επιμένουν ότι τώρα, με την ύφεση να χτυπάει κόκκινο, πρέπει να εφαρμόσουμε μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές που υποτίθεται ότι θα φέρουν ανταγωνιστικότητα και θα αντιμετωπίσουν την ύφεση, αλλά στην πραγματικότητα βυθίζουν τη χώρα στη φτώχεια.
Πέρα από αυτό, οι διαρθρωτικές αλλαγές που ζητούνται χρειάζονται τεχνογνωσία, η οποία δεν υπάρχει και, εάν υποθέσουμε ότι θα έρθει με την ασφυκτική εποπτεία, πάλι θα χρειαστούν χρόνια. Κι όμως, αξιώνουν από την Ελλάδα να τις υλοποιήσει μόλις σε μερικούς μήνες, παρότι γνωρίζουν ότι αυτή η τακτική θα έχει καταστροφικό αποτέλεσμα!
Καθώς λοιπόν οι ξένοι το ξέρουν καλά, επέβαλαν ρήτρα προτεραιότητας στην εξυπηρέτηση του χρέους σε σχέση με τις υπόλοιπες δαπάνες του Δημοσίου. Τι κρύβει πίσω της αυτή η ρήτρα; Ότι η χώρα ή θα κάνει ό,τι πρέπει (γι’ αυτούς) ή θα οδηγηθεί οικειοθελώς, υπό την πίεση της κοινωνικής αντίδρασης και της γενικευμένης δυσφορίας, στο αίτημα εξόδου από το ευρώ.
♦ Η Ελλάδα, βάσει της συμφωνίας, υποχρεούται το τελευταίο δεκαήμερο κάθε τριμήνου να γνωστοποιεί στον προσωρινό μηχανισμό (EFSF) το ποσό που απαιτείται για τόκους και λήξεις δανείων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΚΟ, ΟΤΑ κ.ά.) το τρίμηνο που ακολουθεί.
♦ Ακολούθως η κυβέρνηση και η τρόικα θα συνεννοούνται για το μέρος του ποσού που θα καλυφθεί από τη δόση του δανείου και για εκείνο που αναλογεί στην Ελλάδα.
Τα αναλογούντα ποσά θα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και θα «κλειδώνουν» για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η Ελλάδα, μάλιστα, δεσμεύεται να νομοθετήσει την κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση του χρέους σε σχέση με τις υπόλοιπες δαπάνες του Δημοσίου, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να χρειαστεί και πρόβλεψη φρένου χρέους στο Σύνταγμα, όπως έπραξε ήδη η Ισπανία.
Με την παραπάνω διαδικασία θεωρείται πως μειώνεται σημαντικά η απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας έναντι των δανειστών, παραμένει όμως ο κίνδυνος εσωτερικής στάσης πληρωμών.
Έτσι, η Ευρώπη διασφαλίζει ότι δεν θα βρεθεί πάλι αντιμέτωπη με την απειλή χρεοκοπίας της χώρας, παρά μόνο αν η τελευταία αποφασίσει, υπό συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης και γενικευμένης κοινωνικής αντίδρασης, να ζητήσει την έξοδό της από το ευρώ, προχωρώντας ταυτόχρονα σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους.
Ο προϋπολογισμός …τρύπησε πριν αρχίσει η εφαρμογή του
Το γεγονός βέβαια ότι με τη διενέργεια του PSI το σύνολο σχεδόν του ελληνικού χρέους μεταφέρεται σε αγγλικό δίκαιο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια νέας αναδιάρθρωσης. Άρα, αργά η γρήγορα, οι πιέσεις θα είναι τέτοιες ώστε εμείς οι ίδιοι θα… παρακαλάμε να βγούμε από το ευρώ. Ήδη τα επιτελεία των χωρών της Ε.Ε. εργάζονται και οχυρώνονται προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να έχουν το μικρότερο δυνατό κόστος από μια τέτοια εξέλιξη.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι η Ελλάδα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς τα εκεί. Ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός του 2012 δείχνει ότι μέσα σε έναν μόνο μήνα δημιουργήθηκε μαύρη τρύπα άλλων 3 δισ. ευρώ στα έσοδα. Δηλαδή η εφαρμογή του προϋπολογισμού φέτος δεν έχει ακόμα καν αρχίσει και ήδη… ναυάγησε! Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρειαστούν νέα μέτρα ώστε να κλείσει η τρύπα. Για την ακρίβεια προβλέπονται «εξοικονομήσεις»:
♦ 100 εκατ. ευρώ από τις δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
♦ 300 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις για προγράμματα εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων.
♦ 50 εκατ. ευρώ από τις αποζημιώσεις εφημεριών των γιατρών του ΕΣΥ.
♦ 43 εκατ. ευρώ από πολυτεκνικά επιδόματα.
♦ 25 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού για επιχορηγήσεις.
♦ 26 εκατ. ευρώ από τις επιχορηγήσεις που παρέχει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
♦ 60 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για χρηματοδοτούμενα προγράμματα από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
♦ 65 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Παιδείας.
♦ 205 εκατ. ευρώ από τις περικοπές στα ειδικά μισθολόγια.
♦ 386 εκατ. ευρώ από την περικοπή των επικουρικών συντάξεων.
♦ 576 εκατ. από τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης.
♦ 66 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Οικονομικών για συντάξεις δημοσίων λειτουργών.
♦ 15,4 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Εργασίας για επιχορήγηση στο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ για τον κλάδο σύνταξης του ΤΑΠ – ΟΤΕ.
♦ 21,3 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις για αντιπαροχή έναντι της ενσωματωμένης στη ΔΕΗ περιουσίας των τομέων ασφάλισης προσωπικού ΔΕΗ.
♦ 400 εκατ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Στο παραπάνω ποσό πρέπει να προστεθούν και περικοπές 1% στις δαπάνες για λειτουργικά έξοδα, μετακινήσεις και προμήθειες σε όλα τα υπουργεία πλην του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Και όλα αυτά γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα είναι μηδαμινό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου