ΟΧΙ, στην Δημοκρατία που μας σερβίρουν.

Μετά το πέρασμα από τον προεκλογικό σαλτιμπαγκισμό των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη στον «υπεύθυνο» λόγο μιας «σοβαρής» Κυβέρνησης, αυτό που μας έμεινε είναι η ίδια πολιτική, η πλήρη υποταγή στα μνημόνια, τα εκτρωματικά μέτρα φτωχοποίησης του λαού, η απώλεια Κρατικών εσόδων από το επιδιωκόμενο σχέδιο αποκρατικοποίησης των κρατικών και δημόσιων επιχειρήσεων που η εκάστοτε κυβέρνηση τις ....
αντιλαμβάνεται ως ιδιοκτησία κομματική και προσωπική του εκάστοτε Πρωθυπουργού και του εκάστοτε υπουργού οικονομικών, η εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, η έκπτωση του πολιτισμού και η πλήρη κατάργηση των δομών που συνθέτουν το "Κοινωνικό" Κράτος. Από τις 60 προς κατάργηση "επιχειρήσεις" του Δημοσίου, το 80% αποτελούν την εικόνα ενός πολιτισμένου και ανθρωπιστικού κράτους. Επιπλέον εκείνο που μας έμεινε, είναι ένα τσούρμο παραδοσιακών ευεπίφορων στον λαϊκισμό και στην τρομολαγνία των πολιτικών σαλτιμπάγκων, πολιτών , που μας φέσωσαν για μια ακόμα φορά με μια άκρως μνημονιακή και εθελόδουλη κυβέρνηση. Τα ραβασάκια της ….εφορίας, η «ιδιοκτησία» του μνημονίου, το κλείσιμο «άχρηστων» οργανισμών που μια σειρά άχρηστων κυβερνήσεων τους δημιούργησαν χωρίς να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν, αν και είναι απολύτως χρήσιμοι, το ξεφόρτωμα κρατικών κερδοφόρων επιχειρήσεων για να κάνουν τον τσάμπα επιχειρηματία αποτυχημένοι επιχειρηματικοί όμιλοι του εξωτερικού, η επαναϊδιωτικοποίηση του Κράτους από την Νέα δημοκρατία και την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ομολογούν για πολλοστή φορά ότι ο λαός βρίσκεται στο έλεος τους και στο έλεος της Τρόικα, καθώς ο Δήμος – Κράτος εξακολουθεί να είναι φυλακισμένος και μόνο τα σύμβολά του οι σφετεριστές τα προβάλλουν για να κατάσχουν την κυριαρχία και να παράγουν εξουσία στο όνομα του Δήμου –Κράτους εναντίον του Δήμου –Κράτους. Δήμος –Κράτος είναι ο λαός ως Κραταιός Δήμος, ως λόγος που διαλέγεται και αποφασίζει, ως ασκών δικαίωμα δημοκρατίας, διότι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα πολιτικό σύστημα, αλλά πρωτίστως οικονομικό σύστημα που αντιστοιχίζεται σε συγκεκριμένου τύπου κοινωνική συγκρότηση των ατόμων που συνθέτουν και το Κράτος και την Κοινωνία. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να πορεύεται πάνω στην παρακαταθήκη που την προηγούμενη περίοδο, πριν τις εκλογές είχε δημιουργήσει, με τα μνημόνια Α΄ και Β΄ καθώς και των προσαρμοστικών νόμων που υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων διατηρώντας ένα πεδίο ασφάλειας και απομόνωσης εκ των βαρών υπέρ του κράτους, των πλουσίων, των Τραπεζιτών και των Τραπεζών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών καθώς και των κάθε λογής εισοδηματιών και της πολιτικής νομενκλατούρας, Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Το υπουργείο οικονομικών κάθε λίγο ανακοινώνει καινούργια μέτρα φτωχοποίησης, απειλών εκποίησης μισθών και ατομικής ιδιοκτησίας, τρομοκρατία εναντίον των «φοροφυγάδων» τους οποίους επικεντρώνει ή στοχοποιεί στα συνήθη υποζύγια , μισθωτούς και συνταξιούχους. Οι άλλοι , επειδή κατέχουν τα κεφάλαια, επειδή τα κεφάλαια είναι αναγκαία για την οικονομία, για το λόγο αυτό ούτε φορολογούνται ούτε τους επιβάλλεται η συμμετοχή τους στην κρίση της οικονομίας. Απεναντίας διευκολύνονται να βγάζουν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό. Ο μισθωτός ξοδεύει για τον εαυτό του και την οικογένειά του ένα σημαντικό μέρος των εσόδων εκ της εργασίας του. Αυτό το κόστος, από την ανάγκης στέγασης έως και την ανάγκη αναψυχής, δεν αποτελούν έξοδα που αφαιρούνται, ώστε να φορολογείται το καθαρό εισόδημα του, αλλά αποτελούν πλασματικά έσοδα ( τεκμήρια), για τα οποία πρέπει να πληρώσει επιπλέον φόρους. Για τον Βιομήχανο, ο οποίος χρεώνει όλες τις δαπάνες διαβίωσης, τις ατομικές τους αλλά και της οικογένειάς τους και του υπηρετικού τους προσωπικού, και της συντήρησης των κατοικιών και των αυτοκινήτων τους στην επιχείρησης, αποτελούν έξοδα της επιχείρησης, αποτελούν «κύκλο εργασιών» που μειώνουν τα καθαρά κέρδη πάνω στα οποία υπολογίζεται ο φόρος. Πότε όμως διαπιστώθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα, για να την υπερασπιζόμαστε και να μιλούμε στο όνομά της; Με άλλα λόγια, πότε το φορολογικό σύστημα ετέθη στην έγκριση του Λαού με δημοψήφισμα, ώστε η ηθική και το δίκαιο που πρέπει να συμβαδίζει με το σύνταγμα διαπιστώθηκε με θετική ψήφο; Ποιος Νόμος της Βουλής εκτέθηκε στην ετυμηγορία του λαού, ώστε να διαπιστώσει ο λαός ότι υφίσταται και λειτουργεί η Δημοκρατία; Ποιο μνημόνιο ή Διεθνή Σύμβαση ή στρατηγική της οικονομίας τέθηκε στην έγκριση του λαού με δημοψήφισμα, ώστε να επιβεβαιώνεται σε τακτά διαστήματα και το Σύνταγμα και η Δημοκρατία; Η εκλογή Κυβερνήσεων σε καμιά περίπτωση δεν αποδεικνύει ούτε πιστοποιεί την Δημοκρατία. Γιατί στην Δημοκρατία τον Νόμο το αποφασίζει ο λαός και όχι μια νομενκλατούρα. Όπως σε μια Δημοκρατία, μια Βουλή Αντιπροσώπων συντίθεται από εκπροσώπους των οικονομικών τάξεων που συνθέτουν την Εθνική Κοινωνία και όχι από κόμματα ή μια συγκεκριμένη οικονομική τάξη . Για τους παραπάνω λόγους, όποιος διαβάσει αυτήν την προβληματική, να μην επιτρέψει στον εαυτό του την υποταγή του στους φορολογικούς νόμους και την κατάθεση φορολογικών δηλώσεων, Αλλά και να μην επιτρέψει χωρίς δημοψήφισμα την αποκρατικοποίηση καμιάς Δημόσιας ή Κρατικής επιχείρησης. Η διεκδίκηση της Δημοκρατίας αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμα των πολιτών και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέσο εξουσίας των ανώτερων τάξεων για να καταδυναστεύουν τις φτωχότερες. Πρέπει να συγκροτήσουμε τις κοινωνίες των πόλεων για μια οικονομία της Δημοκρατίας ως οικονομία Πόλης, ως οικονομία συναπόφασης, με σεβασμό στο άτομο και αντίθετο στον ατομικισμό, ως διεκδίκηση της Δημοκρατίας ως εργαλείο, δικαίωμα και εξουσία του λαού που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που ο λαός το επιδιώκει και το απαιτεί, αλλά και υποχρεώνεται να το κάνει. Κανένας Νόμος δεν νομιμοποιείται ως αυτοδιοίκητο δικαίωμα της Βουλής, για την οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, την Εργασία, αλλά ως δικαίωμα Λαϊκής Κυριαρχίας που ασκείται από τον λαό με Δημοψηφίσματα. Η άρνηση υποταγής στους Νόμους, αποτελεί πρόκληση συγκρότησης θεσμικής Κοινωνίας ανά Πόλη και Κοινότητα, καθώς και σύγκρουση με το Κράτος, ώστε να υποχρεωθεί να διαβουλεύεται με την Κοινωνία. Η εκλογή Κυβερνήσεων ξαναλέω, δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας. Τα σύμβολα που η ολιγαρχική τάξη που δυναστεύει την κοινωνία έχει καταχραστεί, σε καμιά περίπτωση δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της Δημοκρατίας, αλλά απεναντίας πιστοποιούν την καθυπόταξη της στην Τάξη των Ολιγαρχικών και των υποστατικών της, πολιτικούς και Κόμματα. Βαγγέλης Κωνσταντίνου.