Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε..

Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε στον φανταστικό μας φίλο, στις μαγικές στιγμές, σε νεράιδες, αγγέλους!
Κι όμως κάποτε ...που' μασταν παιδιά όλα ήταν τόσο μαγικά....
Να αφήσω τον Κοέλο να μας τα πει;

    "Όποιος αποφασίσει να μιλήσει με τους αγγέλους του θα ανακαλύψει ότι δεν είναι η πρώτη φορά.
    Όλα τα παιδιά μιλούσαν με το φύλακα άγγελό τους, μέχρι που ερχόταν η περίφημη μέρα που οι γονείς τους πρόσεχαν ότι το παιδί τους μιλούσε με κάποιον που "δεν υπήρχε". Τότε έδειχναν ενδιαφέρον, κατηγορούσαν την υπερβολική παιδική φαντασία, κατέφευγαν σε παιδαγωγούς και ψυχολόγους και κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι το παιδί τους έπρεπε να σταματήσει αυτή τη συμπεριφορά. Οι  γονείς πάντα επέμεναν να λένε στα παιδιά τους ότι δεν υπήρχαν αόρατοι φίλοι, ίσως επειδή οι ίδιοι είχαν ξεχάσει ότι κι αυτοί κάποτε μιλούσαν με αγγέλους. Ή ποιος ξέρει, ίσως να πίστευαν ότι ζούσαν σ' έναν κόσμο στον οποίο δεν υπήρχε πια θέση για τους αγγέλους. 

Ας ανακαλύψουμε δυνάμεις που είχαμε όταν ήμαστε παιδιά. Ποιες ήταν αυτές: Είχαμε πείσμα, χαμογελούσαμε, δεν χρειαζόμασταν πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι, παίζαμε, είχαμε πλούσια φαντασία, τρελαινόμασταν για τα Χριστούγεννα.
Πιστεύαμε στον ΄Αγιο Βασίλη με θέρμη και η πίστη αυτή μας έδινε απίστευτη χαρά κι όρεξη για τις γιορτές....
Νεράιδες, άγγελοι, Αγιο Βασίληδες υπάρχουν όσο κρατάμε το παιδί μέσα μας ζωντανό! 

 

  Ξυπνήστε όσοι κοιμάστε. Συνεχίστε όσοι ονειρεύεστε!

Να έχετε μια υπέροχη μέρα.