Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε;

Ο αληθινός χριστιανός είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος προσευχής, αδιάκοπης μετάνοιας και δοξολογίας του Θεού. Οι περισσότεροι απ’ εμάς το ξεχάσαμε και γίναμε κριτές της οικουμένης και με το δάκτυλο υψωμένο κρίνουμε τους πάντες. (Mιλάμε για κρίσεις που αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους κι όχι για γενικές διαπιστώσεις φαινομένων).
Αυτό σημαίνει πως κάποτε, κάποια ώρα θα έρθει και δική μας σειρά. Κατηγόρησες; Θα κατηγορηθείς. Γιατί η κατάκριση και δίκαιη να είναι γέρνει θάνατο στην ψυχή…
Κληρικοί και λαϊκοί, δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ αν έχουμε το δικαίωμα και τις προϋποθέσεις να μιλούμε για σωτηρία, που ακόμα δεν γνωρίσαμε; Να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, έστω και γενικά, για τα ίδια αμαρτήματα, που βαραίνουν κι εμάς; Πώς να μιλήσει ο φταίχτης για τους άλλους φταίχτες; Και το πιο φοβερό και θανάσιμο : Ποιόν Χριστό κηρύττουμε στους άλλους, αφού με τη ζωή μας, δεν έχουμε γνωρίσει τον πραγματικό Κύριο της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως από τα πάθη; Μήπως δίνουμε στους άλλους έναν ψεύτικο Χριστό, όπως τον έχουμε σκεφθεί εμείς κι όπως ταιριάζει στα δικά μας μέτρα; Έναν Χριστό δικό μας, στο ανάστημα μας και ανάλογα με τις σκέψεις και τις αδυναμίες μας;
Πόσες φορές δεν καταργούμε τον αληθινό Χριστό, για να προβάλλουμε τον δικό μας χάρτινο, τον φτιαγμένο από λόγια; Πόσες φορές δεν καταργούμε τον γυμνό και ξυπόλητο Χριστό και δεν τον ντύνουμε αυθαίρετα και παραπειστικά με τα δικά μας ρούχα και τις άθλιες θεωρίες μας; Και δεν είναι τούτο η πιο μεγάλη αίρεση και η πιο φρικτή προδοσία; Και μάλιστα μέσα στην ίδια τη ζωή της Εκκλησίας;
Ας μην απελπιζόμαστε όμως. Ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης μας ανέχεται και μας περιμένει. Θέλει να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε κοντά Του.
Κάτι ακόμη. Μπορούμε να συνεχίσουμε να κρίνουμε, αλλά όχι τους άλλους. Να διδάσκουμε και να κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας. Τότε το δάκτυλο μας αυτό θα είναι ευλογημένο και σωτήριο. Γιατί θα μας δείχνει τον δρόμο του Σταυρού και της μετανοίας. Θα είναι μια κραυγή προς τον ουρανό, που θα προσεύχεται για μας και για τους άλλους. Γιατί θα μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους, όταν κατανοήσουμε αληθινά ότι πρώτοι εμείς έχουμε ανάγκη από συγχώρεση. Ο Θεός μας περιμένει όλους για να μας συγχωρήσει και να μας ευλογήσει με την αιώνια ζωή.
 Π. Μ. Σωτήρχος, «Μυστικές αναβάσεις» Δ΄
Πηγή