ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Θαυμαστοί πολιτισμοί, έργα μεγαλειώδες,

χρόνια πέρασαν και έμειναν στους αιώνες.

Περαστικοί που χάθηκαν στην Ιστορία,

σε πάπυρους και σωρούς από βιβλία.

Τα απομεινάρια τους, του χρόνου απόγιναν σκουπίδια

και τα μνημεία τους, του καιρού απέμειναν αποκαΐδια.

Μάγιας, Ελ Ντοράντο, Φαραώ και μεγάλες Πυραμίδες,

Ίνκας, Αζτέκοι και άλλες τέτοιες Χαμένες Ατλαντίδες.

Ναοί που χάθηκαν, θεοί που ξεχάστηκαν,

Νόμοι που γράφτηκαν και ξεγράφτηκαν.

Δεν πιστεύω τις γραφές και τις δικές τους δήθεν προφητείες,

χρυσές και αν έχουνε μορφές δεν παύουνε να είναι χαμένες πολιτείες.

Αρχαίες ωδές, χρησμοί και πλάνης επικλήσεις,

Μοίρες και ιέρειες, βωμοί και αναίσχυντες περιπτύξεις.

Θεοί χιλιάδες περιτριγυρισμένοι από πόρνες θεές,

ημίθεοι μυριάδες να κρέμονται από εύθραυστες κλωστές.

Μύθοι, παραμύθια και εμπορικά παιχνίδια,

ψεύτικη αλήθεια με τεχνάσματα στολίδια.

Άπειρες καταστροφές του κόσμου σε ξεχασμένα χρονολόγια,

διαφορετικές κάθε φορά εκδοχές και ψεύτικα ευχολόγια.

Χάρτες χωρίς σημεία του ορίζοντα και δίχως πυξίδες,

οδηγοί κατευθυνόμενοι φορώντας πλάνης παρωπίδες.

Ημερομηνίες που ποντάρονται στης τύχης τα ημερολόγια,

προβλέψεις που γίνονται της λήθης πια ανεμολόγια.

Το τέλος του κόσμου σε λόγια του αέρα ανεμοδείκτες

και η ζωή να συνεχίζει να κυλάει στου χρόνου τους δείκτες.

Στον χρόνο που όρισε Αυτός, ο Ένας και Μοναδικός Θεός.

Του Αλέξανδρου Κοκκινίδη 

Μέρος πρώτο