Τον λαό ηττημένο να φοβάστε...

Τη μια κατραπακιά μετά την άλλη τρώει ο ελληνικός λαός πέντε χρόνια τώρα... Κάθε μέρα και μια καινούργια τον περιμένει. Ζει με την αγωνία, τι άλλο τον περιμένει. Έχει χάσει και τον ύπνο του. Μόνος, απροστάτευτος στο έλεος των αποφάσεων που λαμβάνονται χωρίς αυτόν και καταστρέφουν τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του.

Η μια μετά την άλλη τάξη που πάει να βγει στον δρόμο, να αντιδράσει στην καθημερινή καταιγίδα και να φωνάξει, στήνεται στο απόσπασμα. Με κατηγορίες ξεχασμένες σε κάποια συρτάρια και οι οποίες ποτέ δεν έφθασαν στα συμβούλια κρίσεων ή στα δικαστήρια. Που βγαίνουν σήμερα με έναν και μόνο σκοπό, να απαξιώσουν όποιον απεργεί. Στρέφουν τη μια τάξη κατά της άλλης. Πάνω στην παραζάλη, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοπαγιδεύονται. Ότι παίζουν το παιγνίδι της εξουσίας. Και στο τέλος όλες είναι οι χαμένες. Γυρίζουν στο σπίτι, από τη δουλειά, με το κεφάλι σκυμμένο. Ηττημένοι...

Και ζώνονται αναγκαστικά στον ζουρνά, με τον φόβο να κυριαρχεί μέσα τους, μη χάσουν και το ξεροκόμματο...

Την ίδια στιγμή οι υπουργοί και οι οργανωτές αυτής της πολιτικής που θέλει άβουλους πολίτες, τρίβουν τα χέρια τους. Βγαίνουν μάλιστα στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και κοκορεύονται... Ότι τους κατατροπώσαμε, τους συντρίψαμε, νικήσαμε, πέρασαν οι διαθεσιμότητες, όπως ήδη πρόκειται να κάνουν αύριο με τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων.

Άραγε, εκεί στα πολυτελή κυβερνητικά γραφεία -που είναι ασφαλισμένα από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και δεν φθάνει σε αυτά η φωνή της απόγνωσης και της απελπισίας, που οδήγησε προχθές τον 29χρονο να βουτήξει στη θάλασσα, εκεί στην όμορφη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου και την περασμένη βδομάδα την απολυμένη από την ΕΡΤ3 να πέσει από το μπαλκόνι- αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είσαι ο ηγέτης μιας χώρας με έναν λαό ηττημένο, όχι από κάποιον ξένο εισβολέα, π.χ. τον Τούρκο, αλλά από δικούς του, από συμπολίτες του, που μάλιστα κάποτε είχε ψηφίσει;

Ένας λαός ηττημένος πώς θα μπορέσει, Αντώνη Σαμαρά, να ανορθώσει τη χώρα; Σε ποιον να πιστέψει; Σε εκείνον που επεδίωξε την ήττα του; Τον εξευτελισμό του; Ότι αυτός φταίει για εδώ που φθάσαμε; Ότι τα έφαγε; Αυτός κυβέρνησε; Το λάθος του ήταν πράγματι ότι πίστεψε τα λόγια τα μεγάλα και ψήφισε. Το έχει πει ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσης Σολωμός: πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος... Διαχρονική η διαπίστωση...

Το 1940 τα έδωσε όλα, πείνασε, διώχθηκε, εκτελέστηκε, βασανίστηκε, έχασε τα παιδιά του, αλλά ποτέ δεν ηττήθηκε μέσα του. 

Σήμερα δεν υπάρχει αυτό το φρόνημα. Την απάντηση στο γιατί τη γνωρίζετε.

Δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος να νιώθει ο Έλληνας ότι έχει ηττηθεί, όταν μια ζωή παλεύει. Οδηγεί στην παραίτηση, στη σιωπή που κάποιοι σύμβουλοί σας, κύριε πρωθυπουργέ, ερμηνεύουν ως αποδοχή.

Κακό σας κάνουν...  Γιατί ένας λαός ηττημένος δεν μπορεί ποτέ να ξέρεις πώς θα αντιδράσει. Όταν τα έχει χάσει όλα... 

Και την καμπάνα σάς τη κτύπησε πολύ δυνατά ο Αρχιεπίσκοπος: Δεν αντέχει άλλο ο λαός... Το βλέπει, το ζει κάθε μέρα, που δεν το ζείτε εσείς, τουλάχιστον από κοντά. Και ανησυχεί...

Πηγή: Το Παρόν