Τατουάζ... μόδα του συρμού, τέχνη μιας ζωής... ή πρόδρομος μιας άλλης εποχής;

Έγινε μόδα και σαν τέτοια γνωρίζει διαρκώς άκρατη και άκριτη υιοθέτηση.
Άσχετα ον κάποτε αποτελούσε "προνόμιο" περιθωριακών ατόμων, ναυτικών ή καταδίκων στην πλειονότητά τους.
Από τη στιγμή πού το πρωτοϋιοθέτησαν αστέρες της ροκ και πιο συγκεκριμένα της πανκ μουσικής και πρόσωπα της έβδομης τέχνης, πέρασε στις προτιμήσεις των ευρύτερων μαζών και μάλιστα των νέων.
Κάποιοι το προσεγγίζουν περισσότερο σαν τέχνη, σαν κόσμημα.
Μια ανεξίτηλη δημιουργία πάνω στο ίδιο τους το σώμα.
 Άλλωστε αυτό σημαίνει.
Στην πολυνησιακή διάλεκτο η λέξη "Τα" σημαίνει σχέδιο
Και "ατουάζ" δηλώνει αυτόν που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης!
Πιο απλά τατουάζ σημαίνει "το σχέδιο που σου δίνει την προστασία των θεών".
Παράλληλα έχει τις έννοιες "ανεξίτηλο σημάδι", "σχέδιο στο δέρμα", "μαρκάρω κάτι", "κεντώ πάνω στο δέρμα".
Η αλματώδης διάδοσή του σήμερα, μάλιστα μεταξύ των νέων ανθρώπων, μας ώθησε να δημοσιοποιήσουμε ένα βαθύτερο προβληματισμό.
Ίσως κάποιοι να τον θεωρήσουν ακραίο.
Υπερβολικό.
Γιατί όμως να μην ισχύει, τη στιγμή μάλιστα που αρχικά και σε αρκετούς λαούς συμβολίζει την προστασία των θεών;
Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν θα σχολιάσουμε τις επιπτώσεις του ανεξίτηλου.
Το γεγονός δηλαδή ότι, αν κάποιος το μετανιώσει, πολύ δύσκολα και σίγουρα πολυέξοδα επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση, πριν το "χτυπήσει".
Ούτε θα αναμηρυκάσουμε προβληματισμούς του στυλ:
Πως θα φαίνεται αλήθεια αυτό, όταν περάσουν τα χρόνια;
Όταν το κορμί γεράσει;
Τι θα λέμε στο παιδί μας μεθαύριο που θα μας ρωτάει γι΄ αυτό ή θα το χρησιμοποιεί υπέρ των δικών του διεκδικήσεων;
Δεν θα υπεισέλθουμε στην απορία πολλών για το αν και κατά πόσον είναι επώδυνη η διαδικασία απόκτησής του ή επικίνδυνη για την σωματική υγεία.
Θα αποφύγουμε επίσης την αισθητική κριτική των περισσοτέρων εξ αυτών, με αποτρόπαιες και αποκρουστικές παραστάσεις τρομακτικών προσώπων, δαιμόνων και φρικιαστικών σκηνών.
Πολύ περισσότερο, δεν θα προσεγγίσουμε το θέμα θεολογικά για τα αν και κατά πόσο είναι επιτρεπτό να στιγματίζουμε με ανεξίτηλο τρόπο το σώμα μας, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Έναν άλλο προβληματισμό θέλουμε να θέσουμε.
Κάτι που βαθύτερα πρέπει να μας απασχολήσει και να μας υποψιάσει.
Το γεγονός δηλαδή ότι το tatoο παραμένει εφ΄ όρου ζωής ανεξίτηλα χαραγμένο στο σώμα μας, μήπως φανερώνει τον εθισμό και την εξοικείωσή μας με κάτι το οποίο μπαίνει σαν χάραγμα πάνω μας;
Μήπως δηλαδή, πιο απλά, μέσα από αυτή τη σύγχρονη μόδα η ιδεολογία, οι πάντες, μικροί και μεγάλοι, φέροντες ή μη φέροντες tatoo, εξοικειώνονται με την ιδέα, την αισθητική και την πραγματικότητα, ότι φέρουμε διαρκώς κάτι ανεξίτηλο πάνω μας, που λίγο έως πολύ χαρακτηρίζει το γούστο μας, εμάς τους ίδιους τελικά;.      
Κι όπως πολύ εύκολα σήμερα οι πάντες αποδέχονται και καλοδέχονται τη νέα μόδα του tatoo, έτσι εύκολα και προϊδεασμένα από αυτό δεν θα αποδεχθούν και το επερχόμενο και επιβαλλόμενο χάραγμα του Αντιχρίστου;.      
Γιατί, αν κάποτε το tatoo αφορούσε στην αισθητική και την προτίμηση περιθωριακών ατόμων, όμως τώρα, όσο ακραία συνωμοσιολογική και απίθανη κι αν ακούγεται μια τέτοια άποψη τείνει να γίνει μια αποδεκτή πραγματικότητα από τους περισσότερους ανθρώπους.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Ούτε μόνο θέμα μόδας ή μοντέρνας αισθητικής.
Ίσως να είναι ο πρόδρομος μιας νέας εποχής.
Αυτής του Αντιχρίστου, το χάραγμα του οποίου μας προετοιμάζουν με πολλούς τρόπους να το δεχθούμε χωρίς αντίδραση.
Γιατί αλήθεια να μην ισχύει κάτι τέτοιο;

Πηγή: