Οι νόμοι του κράτους και το κράτος του νόμου

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»;
Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων» (χτες των εργαζόμενων στο Μετρό, σήμερα των αγροτών, προχτές των…
χαλυβουργών), γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;
Ποιοι, τελικά, είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»;
Ας δούμε:
Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι’ αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.
Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά αυτοί που δεν τον εφαρμόζουν έρχονται κι από πάνω, με άλλο νόμο, να επιβάλουν αυξήσεις στους φόρους κατά των δημοτών με πρόσχημα ότι τα ταμεία των δήμων πέφτουν έξω. Αλλά πέφτουν έξω γιατί, πολύ απλά, είναι αυτά τα υποδείγματα «νομιμότητας» που δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους ΟΤΑ.
Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών. Όχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι… νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ…
Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 200 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε και ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
Οι ίδιοι, βέβαια, που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα, με τη δική τους την αστική νομιμότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι του νόμου και της επί …τάξης, όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται.
Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:
Αδικο το μνημόνιο – αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο μισθών – αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων – αλλά νόμος!
Αδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ – αλλά νόμος!
Αδικες οι απολύσεις εργαζομένων – αλλά νόμος!
Αδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια – αλλά νόμος!
Αδικο το φορολογικό – αλλά νόμος!
Αδικο το «ενιαίο μισθολόγιο – φτωχολόγιο» – αλλά νόμος!
Αδικο το αμοκ φόρων επί των φτωχόσπιτων – αλλά νόμος!
Αδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης – αλλά νόμος!
Αδικος ο κόσμος – αλλά νόμιμος!
Συμπέρασμα πρώτο:
Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική – ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)!
«Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε αυτοί που όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό:
Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ’ ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόσουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!
Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.
Είναι πρόδηλο, επομένως, ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.
Οταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.
Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ -ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα:
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης», έλεγε…
πηγη