Το ωραιότερο παραμύθι

(για την Ανάσταση του Χριστού)

Αν αυτό που πιστεύω είναι ένα παραμύθι, τότε πώς εξηγείται το ότι μπορώ και ζω, κι αντέχω τον πόνο, και βλέπω τον θάνατο και χαμογελώ, και πηγαίνω στο νεκροταφείο και φυτεύω λουλούδια. Και βλέπω τον πόνο να με πλησιάζει και κάνω υπομονή. Και γίνεται σεισμός γύρω μου και εγώ στέκομαι όρθιος... Και βλέπω ναυάγια, απογοητεύσεις, πίκρες, αρρώστιες, προσδοκίες, μοναξιά, θλίψη κι όλα αυτά τ'αντέχω... Ποιος με κάνει κι αντέχω; Ποιος με κάνει και ζω; Εσύ μου λες ότι ζεις κάτι αληθινό, πιο αληθινό απ'το δικό μου. Το δικό σου το αληθινό -έστω- σε κρατάει τόσο όρθιο; Σε κρατάει τόσο δυνατό; 

Ωραία! Εγώ πιστεύω σ'ένα παραμύθι, λες. Δείξε μου εσύ. Τι έχεις και ακολουθείς; Τι σε στηρίζει εσένα στη ζωή; Πώς τα βγάζεις πέρα εσύ με τη ζωή; Πώς θα γλιτώσεις εσύ την απειλή του θανάτου, την απειλή του μηδενός, τη φθορά, τον πανικό του τέλους; Εσύ πώς θα το αντέξεις; Έρχεται ένας θάνατος. Πώς θα τον νικήσεις; Το δικό μου ψέμα είναι το πιο αληθινό και είναι αληθινό, επειδή είναι η αλήθεια! Είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται. Ο π. Παΐσιος το'λεγε μ'ένα ρήμα περίεργο. Είναι κάτι -λέει- που "ζήται". Είναι κάτι που βιώνεται. Είναι κάτι που το ζεις, αλλά δεν ήξερε να πει το σωστό ρήμα, αλλά έχει το σωστό βίωμα!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Δυνάμωσε την ψυχή σου", εκδ.Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα